Dobry sąsiad towarem deficytowym?

W czasach PRL-u osiedla budowano na planie koła - wyjście z klatek schodowych były skierowane w jedną stronę, tak aby wszystko się skupiało na placu zabaw dla dzieci w centrum zabudowy, a wokół niego układano ścieżki. Taki zabieg sprawiał, iż ludzie mieszkający pozornie w oddzielnych budynkach, często się spotykali, rozmawiali ze sobą, spędzali wspólnie czas - czy to idąc do pracy, czy pilnując dzieci na placu zabaw.

Lata 80-te przyniosły budowlany chaos, a mieszkań potrzeba było równie dużo. Zaczęto budować patrząc jedynie na ilość, kwestie urbanistyczne zeszły na dalszy plan. Natomiast lata 90-te oraz czas po 2000 roku to praktycznie samowola budowlana. Dla licznych deweloperów jedynym przepisem był fragment dotyczący zagęszczenia budynków. Nikt wtedy nie patrzył na skierowanie klatek schodowych ku sobie czy budowę chociażby placów zabaw. Te ostatnie często powstawały oddolnie z inicjatywy samych mieszkańców.

Zagospodarowanie przestrzeni wspólnej w inwestycji Na Ustroniu. Źródło: Archicom

Na szczęście, doświadczenie zdobyte przez ostatnie dwie dekady w przemyśle budowlanym przyniosły deweloperom konkretne wnioski. Z pewnością pomogły również liczne badania z zagranicznych rynków, gdzie problem jest znany od dawna. Jasna stała się potrzeba „posiadania sąsiada” i jest jedną z wielu czynników decydujących o kupnie danego mieszkania. Jak obecnie deweloperzy starają się inicjować kontakty między mieszkańcami?

Coraz częściej możemy znaleźć w ofertach nowych osiedli, miejsca przestrzeni wspólnej - są to nie tylko dobrze urządzone place zabaw (które stały się już koniecznością), ale również miejsca do uprawy jogi bądź wspólnych ćwiczeń. Bardzo popularne stało się także tworzenie przestrzeni do urządzania wspólnego grilla. Czy taka aranżacja wystarczy do odbudowania więzi międzyludzkich? Z pewnością nie zrobi to wszystkiego, ale właśnie takie pomysły są potrzebne do odbudowy zaufania między osobami mieszkającymi na jednym osiedlu.

Źródło: domiporta.pl